Σκηνοθεσία: Ελισάβετ Χρονοπούλου
Σενάριο: Ελισάβετ Χρονοπούλου
Πρωταγωνιστούν: Σοφία Γεωργοβασίλη, Γιάννης Κοκιασμένος, Διώνη Κουρτάκη
Διάρκεια: 86’
Χώρα: Ελλάδα
Τα προσωπικά ή και ψυχολογικά αδιέξοδα μπορούν να γιγαντωθούν τόσο που να επιβάλλουν ένα πανίσχυρο εγκλεισμό του ανθρώπου στον εσωτερικό εαυτό του, και αναπόφευκτα να τον απομακρύνουν από τη συναναστροφή με τον κόσμο έξω από την πόρτα του διαμερίσματός του.
Σήμερα το παραπάνω φαινόμενο μοιάζει να αυξάνεται. Η συνύπαρξη μετατρέπεται σε εμπόδιο, και όχι σε μια λύση της καθημερινής πραγματικότητας που μπορεί και είναι ισοπεδωτική. Ο παράγοντας που φέρνει την αιφνιδιαστική αλλαγή σε μια παγιωμένα πνιγηρή κατάσταση, θα είναι πάντα ο έρωτας. Δεν προσφέρει αυτονόητα την απελευθέρωση, αλλά τη δυνατή πιθανότητα για την επίτευξή της, τη διαφυγή από μια επιβαλλόμενη παραίτηση.
Οι δύο ήρωες του φιλμ, συγκροτούν ένα κατεξοχήν ζευγάρι που έχει ανάγκη από μια νοηματοδότηση στις ζωές τους. Ο τρόπος που εκείνες θα μπλεχτούν, προκύπτει βεβιασμένα, δεν παύει όμως να δουλεύει. Αφήνοντας μάλιστα, για σημαντικό διάστημα, το σεξ εκτός προτεραιότητας. Η απουσία του, συχνά αγνοείται πόσο συντριπτικές καταστάσεις μπορεί να δημιουργήσει, και ο φακός της Χρονοπούλου δεν το αφήνει ανεκμετάλλευτο.
Επιδιώκει το τολμηρό εγχείρημα η αφήγηση να συμβεί αποκλειστικά μέσω υποκειμενικών πλανών του πρωταγωνιστή. Όπως και στη ζωή ο καθένας είναι εγκλωβισμένος πίσω από ένα και μοναδικό ζευγάρι μάτια, έτσι κι εδώ, ο θεατής είναι «υποχρεωμένος» να νιώσει την ιστορία μέσα από μια συγκεκριμένη οπτική γωνία, μένοντας ταυτόχρονα έξω από αυτή όντας στη θαλπωρή της αίθουσας.
Χωρίς αυτό να σημαίνει πως μένει αμέτοχος. Η ομορφιά αυτής της ταινίας, συγκεντρώνεται στη σχέση των δύο ηρώων όταν εδράζεται στο δέσιμο που οι δυο τους αποζητούν, πάνω από την έλξη του σώματος. Ο άνθρωπος όμως, δεν μπορεί να αποφύγει τα ίδια του τα χαρακτηριστικά, και η πλοκή ορίζεται από την προσπάθειά τους να ταιριάξουν μια πεισματική άρνηση για ενηλικίωση, από τη μία μεριά, και τη ξεκάθαρα ώριμη αντιμετώπιση πραγμάτων, από την άλλη.
Από το σύνολο του έργου, αυτό που πιθανότατα να μένει ως παρήγορο είναι η σιγουριά πως δε θα πάψει ποτέ να έχει ζωτική σημασία η συνεύρεση δύο ανθρώπων, μέσα σε έναν αποτυχημένο κόσμο.
Πηγή : www.reel.gr